Gisteren mocht ik een voorvertoning bijwonen van ‘Terug naar de Akbarstraat’, een indrukwekkend tweeluik van Gülsah Dogan waarin Felix Rottenberg 20 jaar later terugkeert naar de Akbarstraat (http://www.defamilie.net/nl/documentaires/akbarstraat/).
“In 2002 maakte hij er een documentaire serie waarin hij een schets maakte van een vergeten zwarte wijk met een falend bestuur en vol onderlinge spanningen tussen bevolkingsgroepen.”
Het nieuwe tweeluik is een echte aanrader voor iedereen die is geïnteresseerd in het samenleven van verschillende bevolkingsgroepen en in stedelijk vernieuwing en herstructurering.
Ik heb mij in mijn professionele leven en ook als vrijwilligerswerk langdurig ingezet om een harmonieuze multiculturele samenleving te bevorderen. Na het zien van het tweeluik kan ik niet zeggen dat ik het gevoel heb daarin erg succesvol te zijn geweest. Ik zit bomvol vragen waarop ik vooralsnog geen antwoorden heb.
Zelfs tussen mensen die echt hun best doen in de Akbarstraat lukt het maar mondjesmaat om betekenisvol samen te leven. Hoe zit het dan met de aanzienlijke groep die er eigenlijk helemaal geen zin in hebben?
De belangrijkste vraag die ik heb is hoe wij er voor kunnen zorgen dat Nederlanders met een niet Nederlandse achtergrond zich echt volwaardig Nederlander kunnen voelen? Nu zie je dat zij steeds denken dat wat zij ook doen zij er nooit echt bij horen. Zoals een van de geinterviewden zegt, “wanneer ben ik genoeg geïntegreerd?”
Het tweeluik wordt uitgezonden op woensdag 22 en donderdag 23 januari 2020 om 22:15u.
